Als je van ramen soep houdt heb je in Rotterdam behoorlijk wat keus om een goede stomende kom Japanse noedel soep te krijgen. Restaurants als Takumi Düsseldorf, Hinoki en Ajisan zijn altijd een goede optie, maar Tensai Ramen aan de Schiedamsedijk is een persoonlijke favo.
Ik heb bij Tensai Ramen al een aantal verschillende soepen op. De Tonkotsu Ramen, de Black Tonkotsu Ramen, de Tori Miso Ramen, de Tan Tan Men. Stuk voor stuk heb ik ze geprobeerd en ze zijn allemaal lekker. En hoewel ik persoonlijk prima zou kunnen leven met alleen deze 4 opties, staan er uiteraard nog andere soepen op de kaart. Waaronder de Karashibi Miso Ramen.
Deze Ramensoep wordt op de menu kaart vergezeld door de afbeelding van 3 rode pepertjes, wat logischerwijs inhoudt dat deze soep aan de pittige kant is. De Tan Tan Men krijgt er 2 en bezorgd de gemiddelde ramen slurper al behoorlijke zweetdruppels op de jukbeenderen dus enige terughoudendheid bij het bestellen van deze klapper was, ondanks ik van pittig eten hou en wel wat gewend ben, tot op heden aan de orde.
Behoorlijk heftig
Tot op heden want de romige dikke soep getrokken van varkens botten, op smaak gebracht met huisgemaakte miso pasta, huisgemaakte chili olie en nóg meer chili kruiden (die drie rode pepertjes komen niet uit de lucht vallen) maakte me toch nieuwsgierig. Zeker als er dan ook nog eens dikke, huisgemaakte, “Tokyo Style”-noodles in zitten en het geheel getopt wordt met buikspek, koriander, lente ui, kool, baby mais, taugé en een heel ei.
Ondanks ik, op vraag hoe pittig de soep nou écht is, een voorzichtig antwoord krijg dat de meeste Nederlandse mensen de soep toch wel behoorlijk heftig vinden, trek ik de stoute schoenen aan en bestel ik de Karashibi Miso Ramen. Mét daarbij de verschrikkelijk lekkere huisgemaakte Kaarage. Al was dat alleen al voor de zekerheid omdat daar een goede dot (Kewpie) mayonaise bij zit. Pro tip: mayonaise blust!
Numbing
De eerste hap brengt een heftig “nou daar gaan we”-gevoel met zich mee en zodra ik de ramen soep lepel, of “Chirirenge”, in mijn mond steek, zet ik me schrap.
Eerst lijkt het mee te vallen. Ik ervaar (nog) geen vlammen uit m’n oren en proef vooral de diepe volle smaken van de bouillon. Maar dan komt het en snap ik waarom de soep op de menu kaart als “numbing” omschreven wordt. De chili, of combinatie van verschillende chili’s, die gebruikt wordt of worden, hebben een verdovend effect in de mond en geven een aparte sensatie. Vervolgens voel ik mijn hoofd steeds warmer en roder worden en beginnen mijn wangen en voorhoofd langzaam te veranderen in een verzamelplaats van zweetdruppels die elkaar juichend in de armen vliegen. (Check de reel van Instagram hieronder maar:)
Complimenterende pittigheid
De soep is dus inderdaad pittig. Niet “bel de brandweer!!” -pittig wat je wel eens hebt bij, bijvoorbeeld, een Spaanse peper of madame Jeanette, en je verder niets meer proeft, maar een pittigheid die de overige smaken van de soep complimenteren. Ik proef de volle, dikke bouillon, ik proef de malse buikspek en ik proef alle ander toppings. En ondanks ik zit te zweten alsof ik er net een workout van een uur op heb zitten, en de soep dus echt wel pittig is – begrijp me niet verkeerd – heb ik de mayo van de Kaarage niet nodig om te blussen, en blijft deze zijn pure functie als dip voor de krokante kip houden.
De Karashibi Miso Ramen is wat mij betreft 100% voor herhaling vatbaar. Het is gewoon een hele lekkere soep. De zweetdruppels neem ik maar op de koop toe. Of ik wacht gewoon tot het echt koud is buiten.
