Officieel is het zomer en de zon komt er, als het goed is, echt wel weer aan en dus wordt het weer rosé tijd. Hoewel ik van mening ben dat rosé zeker geen seizoensgebonden product is, wordt het door veel mensen helaas wel zo gezien. Op zich niet erg, maar je zou dus gewoon het hele jaar van een glas rosé moeten kunnen genieten. Ik zou het je in ieder geval zeker aanraden.
Maar goed, nu dat er de komende tijd weer meer rosé gekocht en gedronken gaat worden, zal ik naast “rosé is een zomer drankje”, nog een paar misverstanden de wereld uit helpen en je gelijk wat meer over rosé vertellen.
“Rosé is een mix van rode en witte wijn”
Bij een groot deel van de rosé-wijnen, en zeker die uit Europa, is dit niet waar. Maar, let op; ik zei “bij een groot deel van de rosé-wijnen”, het bestaat namelijk wel. Deze “mengrosés” zijn gemaakt van witte druiven en daar wordt dan een klein deel rode wijn aan toegevoegd. In Europa, met uitzondering van de Champagne streek, zwaar verboden, maar in landen als Australië, Nieuw-Zeeland wel toegestaan. Bij de productie van Champagne mag er dus ook gemengd worden, wat ook zeker gebeurt. Al kiezen de meeste Champagne producenten, vanwege de kwaliteit, voor andere methodes.
Er zullen trouwens best all-inclusive resorts zijn waar de barman zelf even snel een rosé fabriceert, of kroegen die op deze manier hun gebrek aan rosé oplossen, maar normaal gesproken is rosé dus geen mix van rode en witte wijn. Hoe rosé wel wordt gemaakt vertel ik in het kort bij het misverstand hieronder.
“Donkere rosé is zoet”
Keiharde foutmelding!! – is niet waar. Veel mensen denken nog steeds; “hoe donkerder de rosé, hoe zoeter”. Vervolgens lopen ze met een grote boog om de typische donkerdere Spaanse rosé heen. Om maar even een voorbeeld te noemen. Zo zonde, en dus ook niet waar.
De kleur van de rosé komt, net zoals bij rode wijn, van de schil van de druiven. Rosé wordt namelijk, net als rode wijn, van blauwe druiven gemaakt. Bij rode wijn worden de schillen van de geperste druiven bij het sap gelaten om zo de kleur uit de schillen te onttrekken. Bij rosé gebeurt dit ook, alleen een stuk minder lang. Vandaar dus de roze kleur.
Hoe langer een wijnboer de druivenschillen bij het sap laat “weken”, hoe donkerder de rosé. En dan rijst natuurlijk de vraag; “waarom zou een wijnboer de schillen langer laten weken?”. Het zou kunnen zijn om de rosé meer structuur te geven, of hij of zij is van mening dat het langer weken meer smaak geeft, of de wijnboer vindt een donkere kleur gewoon mooier. Dat kan natuurlijk ook.
Daarnaast kan het ook aan de druif, of druiven, liggen waarvan de rosé gemaakt is (Al dan niet in combinatie met het langer of korter laten “weken” van de schillen). Sommige druiven hebben eenmaal veel meer kleur dan de andere.
En ja, er bestaat donkere rosé die zoet is net zoals er lichtere rosé bestaat die zoet is. Kleur zegt dus echt niet altijd iets in dit geval!
“Alleen in de Provence wordt goede rosé gemaakt”
In de Provence wordt inderdaad rosé gemaakt. Maar om nou te zeggen dat er alléén in de Provence goede rosé wordt gemaakt is zeker niet waar. Er komt net zo veel goede, als slechte rosé uit deze streek. Provence rosé met zijn licht roze kleur is natuurlijk super hip. Mede dankzij het succes van de MIP rosé en de AIX rosé, wil iedereen zijn rosé uit de Provence hebben. Maar er is nog zoveel meer mensen!
Een fris fruitige Vinho Verde rosé met tinteling op de tong uit Portugal, een stevige Spaanse rosé van Tempranillo, een complexe, maar o zo mooie, Siciliaanse rosé van de wijngaarden rond de Etna, of helemaal out of the box; een Kroatische rosé van de Frankovka-druif. Stuk voor stuk voorbeelden van hele mooie rosés. En net als bij witte- en rode wijn is er zoveel verschil tussen de verschillende rosé-wijnen, dat het doodzonde is om je te beperken tot één streek en één stijl. Een rosé om mee te borrelen, een rosé als aperitief, een rosé om wat bij te eten, het is er allemaal. Dus, go explore, en drink ook gewoon buiten het “rosé seizoen” een glas rosé. Kan gewoon.
